گفت: حاج آقا یه سوال دارم كه خیلی جوابش برام مهمه!
گفتم: چشم، اگه جوابشو بدونم خوشحال می شم بتونم كمكتون كنم.
گفت: من رفتنی ام.
گفتم: یعنی چی؟
گفت: دارم می میرم
گفتم: دكتر دیگه ای رفتی، خارج از كشور؟
گفت: نه. همه اتفاق نظر دارن، گفتن خارج هم كاری نمی شه كرد.
گفتم: خدا كریمه، ان شاالله كه بهت سلامتی می ده.
با تعجب نگاه كرد و گفت: اگه من بمیرم یعنی خدا كریم نیست؟
فهمیدم آدم فهمیده ایه و نمی شه گولش زد.
گفتم: راست می گی، حالا سوالت چیه؟
گفت: من وقتی فهمیدم دارم می میرم خیلی ناراحت شدم. از خونه بیرون نمی اومدم.
كارم شده بود تو اتاق موندن و غصه خوردن. تا اینكه یه روز به خودم گفتم تا كی منتظر مرگ باشم. خلاصه یه روز صبح از خونه زدم بیرون و مثل همه شروع به كار كردم. اما با مردم فرق داشتم، چون من قرار بود برم و انگار این حال منو كسی دیگه ای نداشت. خیلی مهربون شدم، دیگه رفتارای غلط مردم خیلی اذیتم نمی كرد...با خودم می گفتم بذار دلشون خوش باشه كه سر من كلاه گذاشتن. آخه من رفتنی ام و اونا انگار موندنی. سرتونو درد نیارم، من كار می كردم، اما حرص نداشتم. بین مردم بودم اما بهشون ظلم نمی كردم و دوستشون داشتم. ماشین عروس كه می دیدم از ته دل شاد می شدم و دعا می كردم. گدا كه می دیدم از ته دل غصه می خوردم و بدون اینكه حساب كتاب كنم كمك می كردم. مثل پیر مردا برای همه جوونا آرزوی خوشبختی می كردم. الغرض اینكه این ماجرا منو آدم خوبی كرد و مهربون شدم. حالا سوالم اینه كه حالا كه من به خاطر مرگ خوب شدم، آیا خدا این خوب شدن منو قبول می كنه؟
گفتم: بله، اونجور كه می دونم و به نظرم می رسه آدما تا دم رفتن خوب شدنشون واسه خدا عزیزه.
آرام آرام خداحافظی كرد و تشكر، وقتی داشت می رفت گفتم: راستی نگفتی چقدر وقت داری؟
گفت: معلوم نیست! بین یك روز تا چند هزار روز!
یه چرتكه انداختم دیدم منم تقریبا همین قدرا وقت دارم. با تعجب گفتم: مگه بیماریت چیه؟
گفت: بیمار نیستم!
گفتم: پس چی؟
گفت: فهمیدم مردنیم، رفتم دكتر گفتم: می تونید كاری كنید كه نمیرم؟ گفتن: نه. گفتم: خارج چی؟ و باز گفتن: نه! خلاصه حاجی، ما رفتنی هستیم. وقتش فرقی داره مگه؟
باز خندید و رفت و دل منو با خودش برد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: